രണ്ടാം വിവാഹം ചിലപ്പോഴൊക്കെ ദുരിതങ്ങള്‍ നല്‍കാറുണ്ട്. പുറമെ നിന്ന് കാണുമ്പോള്‍ സന്തുഷ്ട കുടുംബം എന്ന് കരുതിയാലും ഉള്ളില്‍ പുകയുന്നുണ്ടാകാം. രണ്ടാം വിവാഹത്തില്‍ പലപ്പോഴും ബുദ്ധിമുട്ട് അനുഭവിക്കേണ്ടി വരുന്നത് ആദ്യ ബന്ധത്തിലെ മക്കളാണ്. ഒഴിവാക്കലും, കുറ്റപ്പെടുത്തലും എല്ലാം ചെറുപ്പത്തിലെ ചിലര്‍ക്ക് നേരിടേണ്ടി വരുന്നു. രണ്ടാനനച്ഛന്റെ അല്ലെങ്കില്‍ അമ്മയുടെ ക്രൂരതയ്ക്ക് ഇരയായിട്ടുള്ള പല കുട്ടികളുടെയും റിപ്പോര്‍ട്ട് പുറത്തെത്തിയിട്ടുണ്ട്. ആദ്യ ബന്ധത്തിലെ മക്കളുടെ പേരില്‍ പങ്കാളിയും കുറ്റപ്പെടുത്തലുകള്‍ക്ക് ഇരയാകേണ്ടി വരുന്നുണ്ട്. ഇത്തരത്തില്‍ ഒരു സംഭവമാണ് തന്റെ പുതിയ ഫേസ്ബുക്ക് കുറിപ്പിലൂടെ സൈക്കോളജിസ്റ്റ് കൗണ്‍സിലറായ കലാ മോഹന്‍ പറയുന്നത്.
കല മോഹന്റെ കുറിപ്പിന്റെ പൂര്‍ണരൂപം;
എത്ര പ്രായം ആയി എന്നതില്‍ അല്ലല്ലോ. എത്രത്തോളം വിവേകം ഉണ്ടാകുന്നു എന്നതില്‍ അല്ലെ കാര്യം. വളര്‍ച്ചയെത്താത്ത ചില മനുഷ്യരായ നാം. രണ്ടാം വിവാഹം ആയാല്‍ എന്താണ് ..എത്ര സന്തോഷത്തോടെ ജീവിക്കുന്നു എന്ന് ഞങ്ങളെ കുറിച്ച് പറയുന്നത് കേള്‍ക്കാം. പക്ഷെ , ഞാന്‍ അനുഭവിക്കുന്നത് എനിക്ക് മാത്രമേ അറിയൂ. ഇതെന്നോട് പറഞ്ഞ യുവതിക്ക് ..തത്കാലം നന്ദിനി എന്ന് പേര് നല്‍കാം. ആദ്യ വിവാഹത്തില്‍ അദ്ദേഹത്തിന് ഒരു മകള്‍ ഉണ്ട് . എനിക്ക് ഒരു മകനും. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആദ്യ ഭാര്യ മരിച്ചു പോയതും ഞാന്‍ വിവാഹമോചിത ആയതുമാണ്. മകള്‍ക്കു പന്ത്രണ്ടു വയസ്സുണ്ട്. നല്ല കുഞ്ഞാണ്. എന്റെ മകള്‍ അല്ല എന്ന് കാഴ്ചയിലും പറയില്ല എന്ന് എല്ലാരും ഇപ്പൊ പറയാറുണ്ട്. അവള്‍ എന്നോടും ഞാന്‍ അവളോടും അത്രയും അടുത്ത് ഇടപെടുകയും സ്‌നേഹിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ട്. നിസ്സാര കാര്യങ്ങള്‍ മുതല്‍ , വലിയ രഹസ്യങ്ങള്‍ വരെ പങ്കു വെയ്ക്കാനുള്ള അടുപ്പം എന്നോട് മാത്രമേ അവള്‍ക്കുള്ളു എന്ന് പറഞ്ഞത് കേട്ട് , അങ്ങേയറ്റം സന്തോഷം തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. അഞ്ചു വര്‍ഷമായി ഞാന്‍ അവളുടെ ‘അമ്മ ആയിട്ടും. മകന് ഒരു വയസ്സുള്ളപ്പോള്‍ ആണ് , രണ്ടാം വിവാഹം ഞാന്‍ ചെയ്തത്. അവനു അച്ഛനെ ഓര്‍മ്മ പോലുമില്ല. അയാള്‍ക്ക് മകനെ വേണം എന്നും ഇല്ലായിരുന്നു.
എന്റെ ഇപ്പോഴത്തെ ഭര്‍ത്തവും മകനും ആയി , ഒരു അടുപ്പവും ഉണ്ടാകുന്നില്ല എന്നതാണ് സങ്കടം. നിസ്സാര പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ക്ക് വഴക്കു പറയുക , ഒറ്റപ്പെടുത്തുക എന്നതൊക്കെ ആണ് രീതി. വലിയ ആളുകളോട് പെരുമാറും പോലെ ആണ് അവനോടു. അദ്ദേഹത്തിനെ ചുറ്റി പറ്റി ആരാധനയോടെ നോക്കി അവന്‍ നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ , സഹിക്കില്ല. അവനറിയില്ലല്ലോ ഒന്നും. അവന്‍ വിങ്ങി പൊട്ടുന്നത് കാണുമ്പോള്‍ എന്റെ നെഞ്ച് പൊട്ടും. മോള്‍ വഴക്കു പറയുന്നത് കേള്‍ക്കാം, അച്ഛാ അവന്‍ കുഞ്ഞല്ലേ എന്ന്.! അപ്പൊ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ന്യായം , ആണ്‍കുട്ടികളെ ശിക്ഷിച്ചു വളര്‍ത്തണം എന്നതാണ്. എന്നെ ജീവനാണ്. .ആഗ്രഹിക്കുന്നത് എന്തും നേടി തരും. എന്റെ വീട്ടുകാരുടെ ഏത് ആവശ്യത്തിനും മുന്നില്‍ നില്‍ക്കും. അവര്‍ക്കും ജീവനാണ് തിരിച്ചും .
പക്ഷെ ഞാനും മോനോട് സ്‌നേഹം കാണിക്കുന്നത് താല്പര്യം ഇല്ല. ആ പേരില്‍ ഞാന്‍ പൊട്ടിത്തെറിക്കുമ്പോള്‍, വെറുതെ അല്ല , ആദ്യത്തെ കെട്ട്യോന്‍ ഇട്ടേച്ചു പോയത് എന്ന് പറയും. അതോടെ ഞാന്‍ മരവിച്ചു പോകും. ഇപ്പൊ ശെരിക്കും പറഞ്ഞാല്‍ , ഉള്ളില്‍ അദ്ദേഹത്തോട് വെറുപ്പ് തോന്നാറുണ്ട്. ലോകത്ത് അദ്ദേഹം വായിക്കാത്ത പുസ്തകങ്ങള്‍ ഇല്ല. ഞാന്‍ പഠിച്ചിട്ടും ഇല്ല. ഞാന്‍ പ്രസവിച്ചതല്ലാത്ത ഒരു മോളെ , എന്റെ ഭാഗമായി സ്‌നേഹിക്കാന്‍ കഴിയുന്നുണ്ട്. അദ്ദേഹം ഇത്രയും വായിക്കുന്നു , അങ്ങേയറ്റത്തെ വിദ്യാഭ്യാസം ഉണ്ട്. ജോലി ഉണ്ട്. എന്നിട്ടും എന്റെ കുഞ്ഞിനോട്! മോനെയും കൊണ്ട് എവിടെ എങ്കിലും ദൂരെ പോകണം എന്നാണ് തോന്നുന്നത്.
വിഷാദത്തിന്റെ ചുഴലി കാറ്റില്‍ ഉതിര്ന്നു വീണ ആ വാക്കുകള്‍ എന്നെ നിസ്സാരമായല്ല നൊമ്പരപെടുത്തിയത്. മനുഷ്യന്റെ ശരീരവും മൃഗത്തിന്റെ മനസ്സുമായ് ജീവിക്കുന്ന ചിലരെ ഓര്‍ത്തു. വലിയ വായനയുടെ ആഴവും പരപ്പും ചിന്തയുടെ പ്രമാണിത്വവും വേണ്ട. ഒരല്പം ദയ സഹജീവികളോട് കാണിച്ചാല്‍ മതി ..മനുഷ്യനായി ജനിച്ചാല്‍ പോരാ. മനുഷ്യനായി തീരുകയും വേണമല്ലോ. ഇതല്ലാതെ മറ്റെന്താണ് , എഴുതുക. ആ അമ്മയില്‍ നിന്നും ഉതിരുന്ന നെടുവീര്‍പ്പുകള്‍. അതിലെ അസഹ്യമായ വേദനയുടെ നൊമ്പരം, ഊഹിക്കാം. ആ ഹൃദയം ഇടിയ്ക്കുന്നത് കേള്‍ക്കാം. ആലംബമറ്റ കുട്ടിയെ പോലെ അവര്‍ നില്‍ക്കുന്നത് കാണാം. രണ്ടാം വിവാഹം മറ്റുള്ളവരുടെ കണ്ണില്‍ നിധി ആണ്. പക്ഷെ , അവര്‍ നേരിടുന്നതിലും വലിയ അഗ്‌നിപരീക്ഷണം മറ്റെന്തുണ്ട് ..?
